همه‌ی انسان‌ها فارغ نژاد، فرهنگ و سلامت جسمانی نیاز به حقوق برابر و یکسان دارند؛ به علت مشکلات متفاوتی ک افراد داری معلولیت حرکتی دارند سازمان ملل اقدام به تدوین معاده‌ای نمود که بر اساس آن مشخص می‌شود که بیماران حرکتی و افراد معلول ( سی ار پی دی) چه حقوقی دارند.
معاهده سازمان ملل درباره حقوق افراد معلول سی ار پی دی ابتدا در سال 2001 مطرح شد و طی پنج سال توسط یک کمیته ویژه توسعه يافت. پیشنویس نهایی آن در دسامبر 2006 توسط مجمع عمومی سازمان ملل پدیرفته شد و اسناد آن در مارچ 2007 آماده امضا گردید. این معاهده در می 2008 به دنبال پیوستن 20 کشور به آن اجرا گردید.
طبق اطلاع سازمان ملل، تاکنون 153 کشور معاهده را امضا و از میان این تعداد، 103 کشور آن را بطور داخلی نیز تصویب کرده اند.
ایران یکی از 9 کشوری است که بدون طی مرحله امضا آن را تصویب کرده در صورتیکه بعضی از کشورهای دنیا مانند ایالات متحده آمریکا پس از امضای معاهده هنوز موفق به اجرای عملی آن نشده‌اند .
همزمان با معاهده سی ار پی دی یک پروتوکل اختیاری نیز تدوین شد که 90 کشور آنرا امضا نموده و 63 کشور آنرا تصویب کرده اند. ایران و ایالات متحده در این گروه دوم قرار ندارند.
ایالات متحده در اکتبر 2009 سى ار پی دی را امضا کرد. رییس جمهور اوباما تاکنون درخواست رسمی تصویب را به ستا نفرستاده اما انتظار می رود پیش از انتخابات 2012 جنين كند. مجلس ایران می ار پی دی را در 23 اکتبر 2009 به تصویب رساند.
لازم به ذکر است که کشورهای مختلف از جمله ایران منحظات یا حق رزروهایی را در تصویب معاهده در نظر گرفته اند. رزرو ایران بدین شرح است: «… بازگشت به بند 46، جمهوری اسلامی ایران اعلام می دارد که مقيد به اجراي هيچيک از مفاد معاهده که با قوانین جاری آن در تضاد باشد، نیست.». این ملاحظه موجب نگرانیهایی شده است که مبادا گزاره اي اينچنین کلی موجب نقض اتر حقوقی معاهده در ایران شود.
ایالات متحده در زمان تهیه می ار پی دی بیشتر خودرا در حاشیه نگه داشت. دولت جرج دابليو بوش معتقد بود که بهتر است این مسائل به دولتها ميرده شود تا اینکه روندی مانند یک پیمان چندجانبه را طی کند. از این گذشته، با توجه به وجود یک نظام گسترده حقوقی در رابطه با حقوق معلولان، دولت فایده چندانی در یک معاهده سازمان ملل ندید. این انفعال ایالات متحده باعت سرخوردگی زیاد نهادهای حامی معلولان شد.
افراد دارای معلولیت در ایران، برای مشارکت در فعالیت‌های ابتدایی اجتماعی با موانع جدی روبرو هستند؛ فعالیت‌های ساده‌ای که سایرین بدیهی می‌پندارند مثل رفتن سرکار یا مدرسه، دیدار با دوستان و خانواده، شرکت در برنامه‌های فرهنگی، خرید یا مراجعه به پزشک. ساختمان‌ها و وسایل حمل و نقل عمومی غیرقابل دسترس مانع رفت و آمد و مشارکت مستقل ایشان می‌شود.
افراد دارای معلولیت تقریبا در همه ابعاد زندگی روزانه با تبعیض و رفتارهای کلیشه‌ای مواجهند: در تعامل با مددکاران دولتی، کادر درمانی، رانندگان اتوبوس و حتی در خط مشی‌های عمومی دولت که بنا بوده از آنها حمایت کند. تبعیض در برخورداری از خدمات بهداشتی هم مشکلی مستمر است، از جمله کوتاهی در ارائه اطلاعات دقیق و کامل در مورد درمان و گزینه‌های درمانی و تحصیل رضایت آگاهانه آنها پیش از شروع درمان.
افراد دارای معلولیت برای بهره‌مندی از یک زندگی مستقل و شایسته در جامعه باید به صورت برابر با دیگران به خدمات و تجهیزاتی که مشارکت آنان را در جامعه تسهیل می‌کند دسترسی داشته باشند.
افراد دارای معلولیت‌های مختلف نیاز به خدمات متفاوت دارند. برای مثال، برای برخی وجود تجهیزات کمکی مانند ویلچر برقی و آسانسور در ساختمان‌های عمومی ضروری است. برای برخی دیگر خدمات کمک شخصی لازم است، یعنی وجود یک شخص که به صورت حرفه‌ای مسؤول کمک کردن به افراد دارای معلولیت برای انجام کارهای روزانه مثل لباس پوشیدن، حمام کردن، آشپزی، خرید و مشارکت در سایر فعالیت‌ها باشد. طرح‌های تامین اجتماعی مثل مستمری معلولیت نیز ممکن است برای تضمین دسترسی خدماتی که دولت ارائه نمی‌دهد ضروری باشد.